04 February 2023
Едзем па Бахмуту. ДамЫ разбітыя, чорныя. Вокны выбітыя і праз іх бачна, як спынялася жыццё. Вось нехта развесіў бялізну сушыцца - зняць ужо не паспеў. Хтосьці глядзеў тэлевізар - даглядзець любімую праграму ўжо не паспеў. Хтосьці не паспеў прачнуцца. Праязджаем варонкі ад прылётаў. Яны вялізныя, залітыя вадой, і здаецца, што гэта маленькія азёры... Разбітыя кафэ, банкі, гандлёвыя цэнтры. А людзі жывуць. Чаму не з'язджаюць? Чаму не вывозяць дзяцей? Няма куды? Баяцца пакінуць дом? Ці кагосьці чакаюць?.. Адказаў на гэтыя пытанні ў мяне няма.
Спыняемся. Я адчыняю вакно машыны, каб крыху падыхаць свежым паветрам, хоць яно і аддае пылам і гарам. Раптам - БАХ!
Зазвінела ў вушах. Усё неяк замарудзілася. Прыкладна праз хвіліну ў скроні сталі ўразацца татуіравальныя машынкі. Взззззз. Першы раз такое адчуваю. Да машыны падбягаюць мае пабрацімы.
Як ты?
Нармальна…
Зможаш ехаць?
Так…
Вззззз. Цела крыху ватнае, як быццам цябе званітавала. Едзем на базу. Хлопцы размаўляюць у машыне, я іх чую, але неяк дзіўна, з рэхам нейкім… Вззззз. Імкнуся кантраляваць машыну, усю канцэнтрацыю аддаю на дарогу.
Прыехалі. Выйшаў з машыны. Выдыхнуў. Паварочваю галаву налева – карцінка даплывае са спазненнем. Паварочваю галаву направа - зноў разумею, што карцінка не паспявае за галавой. Взззз. Іду да свайго месца. Заходжу ў цёмнае памяшканне і разумею, што не арыентуюся. Вось жа я ўжо сто разоў хадзіў па ім, а зараз не магу зрабіць крок. Вззззз. Раблю крок назад да святла. Прашу хлопцаў дапамагчы дайсці…
Вззззз…
Са мной усё добра. Мяне на месцы ж агледзелі, далі выпіць лекі, паклаўся спаць. Калі прачнуўся, карцінка стала на месца, татуіравальныя машынкі ў скронях зніклі. У параўнанні з кантузіямі і параненнямі, якія атрымліваюць нашыя хлопцы - гэта быў проста лёгкі спалох. Але я запамятаю яго на ўсё жыццё.
01 October 2024
25 September 2024
12 September 2024
11 September 2024
08 September 2024
06 September 2024
Шукаем тых, хто гатовы дапамагаць беларускім добраахвотнікам