Дзённік Каліноўца

Дзённік Каліноўца. Да каго піша трусік?

Цяжкія баі на Паўднёвым напрамку. Капаю сабе «магілку». Не палохайцеся: сваё пахаванне я пакуль не запланаваў. Гэта я так акоп называю. Капаць пад абстрэламі – такое сабе, а тут яшчэ нейкі корань, відавочна, жалезнага дрэва папаўся. Лапатка яго не бярэ. Іду з праклятым коранем у рукапашны. Як вы разумееце, не з крыкамі «Ура!» і «Слава Украіне!» І ведаеце – дапамагае. Калі кожны ўдар па ворагу суправаджаць вядомым выразам, за якое баняць у сацсетках, гэта +100 да небяспекі.

У суседняй «магілцы» ляжыць партугалец. Нічога дзіўнага: мы ж байцы Інтэрнацыянальнага легіёна Украіны. Прыкол у тым, што партугалец разумее, натуральна, партугальскую і крыху ангельскую. З намі, беларусамі, партугальскі добраахвотнік камунікуе праз свайго камандзіра. Цяпер у партугальца проста выбухае мозг: ужо на працягу паўгадзіны ён чуе з майго акопа адну і тую ж фразу, якую я прамаўляю з асаблівым пачуццём. Нарэшце, партугалец не вытрымлівае:

• Камандзір! Што гэта? Які трусік? Што ён напісаў? Чаму гэты хлопец ужо гадзіну крычыць: Your Bunny wrote? З хлопцам сапраўды ўсё нармальна?

• Твой трусік Бані напісаў? Ё Бані роўт? – збянтэжана перапытвае камандзір, а потым пачынае рагатаць і скрозь смех прамаўляе англамоўную версію майго эмацыйнага выказвання.

З партугальскай «магілкі» высоўваецца рука ў тактычнай пальчатцы з паднятым уверх вялікім пальцам: – Your Bunny wrote! Nice!